Archive for 2013

20-12-13

Μια μέρα θα κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου και θα αποκτήσεις το σπίτι των ονείρων σου. Θα βρεις τον άντρα των ονείρων σου και θα δημιουργήσετε την οικογένεια των ονείρων σου. 

Τη μέρα εκείνη τα όνειρα σου θα είναι πραγματικότητα. 

Κι εσύ, στο τραπέζι της κουζίνας των ονείρων σου, θα ξεφυλλίζεις βιβλία και θα ονειρεύεσαι. Τα επόμενα.

Posted in | 1 Comment

Χρώμα. Μαύρο

Δεν αντέχεται το απόλυτο σκοτάδι με μάτια ανοιχτά. Μόνο στο μαύρο κλείνεις ταυτόχρονα και τα δυο μάτια. Που δεν το λες χρώμα, το λες απουσία. 

Και θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο χορό που χορεύατε τα χρώματα. Και μετά σας ζητήθηκε να χορέψετε την απουσία τους. Κι έμεινες να φέρνεις βόλτες μες στο δωμάτιο περπατώντας σαν κουρδισμένη. Σαν να έμεινες χωρίς αισθήσεις. Χωρίς ακοή, όραση, γεύση. Σαν να μην υπήρχε εξωτερικό περιβάλλον. Σαν να σου γύρισαν τα μέσα έξω. Κι επέμενες να περπατάς από φόβο· πως αν σταματήσεις όλα θα τελειώσουν, θα σβήσουν.

Πέρασαν χρόνια από τότε.


Posted in , | Leave a comment

Χρώμα. Γαλάζιο

Το μοναδικό δεδομένο που έχεις - όταν βρίσκεσαι στην πρώτη λέξη - είναι εκείνη. Εκείνη αλλάζει ρούχα, διάθεση, βλέμμα και γράφει όλα τα υπόλοιπα. Και σήμερα φορά γαλάζιο, ένα μπλε ρούχο που έχει ξεβάψει ακανόνιστα κι έχει δημιουργήσει στο μέρος της κοιλιάς μια σπείρα με αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. Και παρόλο που η μητέρα της την έβαλε στην άκρη για να την κάνει ξεσκονόπανο, εκείνη την πήρε πίσω και την φόρεσε σαν να ήταν αυτό το μοναδικό ρούχο που θα μπορούσε να φορά.

Της πάει το γαλάζιο. Της προσφέρει την απόσταση που έχει ανάγκη, την εναλλαγή που αποζητά. Την περικλείει με όρια ελαστικά, πλεγμένα με γαλάζιες κλωστές. Αυτά τα βαμβακερά, συννεφιά όρια αλλάζουν διαρκώς και τρυπώνουν στα πιο απίθανα μέρη. Χωρούν παντού και παντού βρίσκουν χώρο. Μέσα σε αυτά νιώθει προστατευμένη κι ελεύθερη. Και τότε είναι που τολμά να πλησιάσει λίγο πιο κοντά, κι ακόμα λίγο.

Κάτι παίζει με το ρούχο αυτό. Σαν να 'ναι διάφανο και να κάνει διάφανη και τη ψυχή της. Σαν να απλώνεται η σπείρα σε όλο το κορμί της σε μια αέναη κίνηση. Σαν να μην πιάνεται. Σαν να κινείται στο χώρο και να γελά με τους ανθρώπους που προσπαθούν να την πιάσουν και ξαφνιάζονται όταν ανοίγουν την χούφτα τους και είναι ακόμα άδεια. Σαν το παιχνίδι που ξεκινά κι όταν τελειώσει κοιτάζονται όλοι στα μάτια. Κι όλοι ξέρουν. Κι αγαπιούνται πολύ.

Posted in | 2 Comments

27-11-13

Στέκεται στο κατώφλι. Δεν έχει μείνει πόρτα, μόνο η κάσα υπάρχει, αλλά η απουσία της δεν κάνει πιο εύκολη την απόφασή της. Στέκεται ασάλευτη, θα ορκιζόμουν πως ο νους της ταξιδεύει· και η ψυχή της επίσης. Και μπορώ να καταλάβω - δε ξέρω πώς - ότι είναι αυτός ο στόχος της. Να μείνει το σώμα άδειο, κενό. Να μείνει μόνο και να πάρει εκείνο την απόφαση. Μπρος, πίσω, τίποτα, να κουνήσει τα δάχτυλα, να γείρει το κεφάλι, να ανοίξει το στέρνο, κάτι. Τίποτα.

Αναρωτιέμαι πόση ώρα μπορεί να μείνει στην ίδια θέση. Σ' αυτήν τη θέση που μοιάζει να μην έχει ούτε χρόνο, ούτε τόπο. Σαν να βρίσκεται παντού και πάντα. Σαν να μην υπάρχει καμία απόφαση να πάρει.

Ξεφυσά και στην ανάσα της ακούω τις σκέψεις που αλλάζουν απότομα το βλέμμα της. «Θέλω να μπω; Γιατί θέλω να μπω; Πότε θα μάθω αν θέλω να μπω; Γιατί δε ξέρω αν θέλω να μπω».

Το δεξί πέλμα κάνει βήμα προς τα πίσω. Το υπόλοιπο σώμα ακολουθεί. Το μυαλό έχει σίγουρα επιστρέψει. 

Φεύγει δίχως να με κοιτάξει.

Posted in | Leave a comment

16-11-13

Πάει καιρός. Γιατί ενώ εσύ προσπαθείς να βάλεις 2-3 στόχους για να πατήσεις, μέσα σε τέσσερις μέρες καταλήγεις όχι να πατάς, αλλά να πετάς. Κι επειδή δεν έχεις καμία διάθεση να παρατήσεις τους στόχους που έβαλες, τους κουβαλάς μαζί με τους καινούριους, εκείνους τους παλιούς που παράτησες πριν λίγο καιρό για να αφοσιωθείς στους νέους (για γερούς λύτες). Αλλά εκείνοι ξέρουν αυτό που εσύ μοιάζεις να αγνοείς κι επιστρέφουν ολοζώντανοι κι εντυπωσιακοί χωρίς να τους σκιάζει κρίση καμιά. Και γίνεται το πρωινό ξύπνημα λίγο πιο εύκολο και το στριμωξίδι στο μετρό λίγο πιο υποφερτό. Και τώρα δε ξέρεις πού να στραφείς για να πεις ευχαριστώ, ποιος σου κλείνει το μάτι και ποιος φτιάχνει τελικά το χρονοδιάγραμμα της ζωής σου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλεις να τον ρωτήσεις τι θα γίνει και με εκείνο το άλλο το θέμα. 

Posted in | 3 Comments

Racism

Do not make the mistake of the ignorant who think that an individualist is a man who says: “I’ll do as I please at everybody else’s expense.” An individualist is a man who recognizes the inalienable individual rights of man—his own and those of others.
An individualist is a man who says: “I will not run anyone’s life—nor let anyone run mine. I will not rule nor be ruled. I will not be a master nor a slave. I will not sacrifice myself to anyone—nor sacrifice anyone to myself.”
Ayn Rand, The Virtue of Selfishness

Posted in | Leave a comment

Φαίδρα

Αμίλητη σε μια γωνιά, παρατηρεί το πλήθος. Με τα μάτια ορθάνοιχτα τρυπά τους τοίχους της αίθουσας. Αν και διαπεραστικό, το βλέμμα της είναι τρυφερό και δεκτικό σε ό,τι αντικρίζει. Καθισμένη σε μια καρέκλα, με τα πόδια να κρέμονται και τις μύτες τους να γλείφουν μετά βίας το πάτωμα, η Φαίδρα θυμίζει φοβισμένη μαθήτρια. Τα σταυρωμένα χέρια της χαμηλά στην κοιλιά και το αδιάφορο ντύσιμό της ενισχύουν ακόμα περισσότερο την απουσία αυτοπεποίθησης και θηλυκότητας που εκπέμπει. Δεν την πλησιάζει κανείς. Δεν την νοιάζει καθόλου.

Τα μαύρα μακριά μαλλιά και τα καστανά της μάτια, τα λεπτά της χείλη και τα έντονα ζυγωματικά, το μέτριο ανάστημά της και το αδύνατο δίχως καμπύλες σώμα της, συνθέτουν μια γυναικεία μορφή συνηθισμένη κι αδιάφορη, που χάνεται εύκολα στο πλήθος. Κι όμως· η έντονη απάθεια στο πρόσωπό της και η παντελής έλλειψη εκφράσεων, οι αργές και μειλίχιες κινήσεις της που καταργούν την έννοια του χρόνου και ο επίμονος, όλο αδιακρισία, τρόπος που εξετάζει τον κόσμο γύρω της, είναι χαρακτηριστικά που δεν της επιτρέπουν να περνά απαρατήρητη. Και είναι με αυτές τις ποιότητες που ελκύει καθημερινά στο ιατρείο της δεκάδες κόσμου.

Η Φαίδρα δίνει στους ασθενείς της την αίσθηση ότι ζει κι αναπνέει μέσα στο νερό. Είναι ο υδάτινος τοίχος που την προστατεύει και την αποξενώνει, ενώ ταυτόχρονα την συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι το υγρό στοιχείο μέσα στο οποίο αισθάνεται οικειότητα και σιγουριά, εκεί όπου βρίσκεται σε απόλυτη επαφή με το συναίσθημα. Και είναι μέσα από αυτό που ζει και εξελίσσεται. Οι καθημερινές ιστορίες των ασθενών της, η συνεχόμενη πάλη με τα συναισθήματα και τα ένστικτα που τους κυριεύουν, η αγωνιώδης προσπάθειά τους να τα εκλογικεύσουν και να τα νικήσουν, είναι για τη Φαίδρα πολύτιμη τροφή. Είναι η δύναμή τους, που αρνούνται κι απωθούν. Κι εκείνη την αρπάζει λαίμαργα και την κάνει δική της.

Το δωμάτιο έχει πλέον γεμίσει ασφυκτικά με τους καλεσμένους του αδερφού της για τα τριακοστά έκτα γενέθλιά του. Εκείνη εξακολουθεί να εξετάζει το άγνωστο πλήθος που μιλάει αδιάκοπα, δημιουργώντας ένα συνεχόμενο, ενοχλητικό βουητό στα αυτιά της. Άθελά της φαντάζεται νερό να πλημμυρίζει το δωμάτιο, συνοδευόμενο από απόλυτη σιωπή. Οι καλεσμένοι θυμίζουν πια έμβρυα μέσα σε αμνιακό σάκο. Ένας προς έναν "ξεγυμνώνονται" μπροστά της. Όλες οι αδυναμίες, οι φόβοι, τα πάθη και οι εμμονές τους βρίσκονται εκτεθειμένα μπροστά στα μάτια της. Τα δάκρυα τους δε φαίνονται μες στο νερό. Εκείνη όμως τα βλέπει.

Posted in | Leave a comment

Τυχαία συνάντηση (ή αλλιώς τίτλος κλισέ)

Το καφέ της γειτονιάς μου, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι που μένω, μου προκαλεί απέχθεια εδώ και χρόνια. Όμως η επιμονή της Μίνας να δουλεύει εκεί και η ακατανόητη σε μένα ευχαρίστησή της να φτιάχνει ποτά και καφέδες, με αναγκάζει να το επισκέπτομαι συχνά. Το μαγαζί αυτό δεν κρύβει πια εκπλήξεις· γνώριμο περιβάλλον, οικεία ατμόσφαιρα, φάτσες γνωστές. Κι όμως, την Τρίτη το μεσημέρι η θέση μου στο μπαρ ήταν πιασμένη από έναν άνθρωπο που δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, παρόλα αυτά γνωρίζω καλά. Και τον αναγνώρισα αμέσως. Η εικόνα που αντίκρυσα - αυτή ενός μεσήλικα Ιάπωνα καθισμένου στο μπαρ με ένα ουίσκι κι ένα μπολ φιστίκια μπροστά του - είναι μια εικόνα που η φαντασία μου έχει δημιουργήσει τουλάχιστον τρεις φορές στο παρελθόν. Και τώρα - στον πραγματικό κόσμο - τα ρούχα, η στάση του σώματος, η κλίση του κεφαλιού, ακόμα και το βλέμμα, είναι όπως ακριβώς τα είχα φανταστεί. 

Πλησίασα στο μπαρ χωρίς να διστάσω, χωρίς να αναρωτηθώ τι κάνει αυτός εδώ, δίχως την παραμικρή ιδέα τι θα πω όταν σταθώ μπροστά του. Τελικά δε χρειάστηκε να πω τίποτα αφού, πριν καλά-καλά σηκώσει τα μάτια του να με κοιτάξει, μου απηύθυνε τον λόγο.

«Η φίλη σου μου είπε ότι θέλεις να γίνεις συγγραφέας. Ισχύει;»
«Θέλω να γίνω συγγραφέας. Εναλλακτικά, θέλω να γίνω η ηρωίδα στο επόμενο βιβλίο σας».
«Μα αυτό έχει ήδη συμβεί. 
Η Ναόκο ταυτίζεται με την επιθυμία σου να διαβάζεις στα μάτια των ανθρώπων τις σκέψεις τους, η Σουμίρε μοιράζεται τη λαχτάρα σου να γίνεις συγγραφέας, η Τζούνκο, όπως κι εσύ, αγωνίζεται κάθε στιγμή να ζει στο εδώ και τώρα αδιαφορώντας για παρελθόν και μέλλον, η Αομόμε βασανίζεται από την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την καταστροφική της σχέση με τον καθρέπτη - την ίδια που βασανίζει κι εσένα, η Μιντόρι "κληρονόμησε" το ταλέντο σου στη μαγειρική και η Κουμίκο την καχυποψία σου και την τάση σου να εκμαιεύεις από τους άλλους τις κουβέντες εκείνες που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.
Λοιπόν, νιώθεις καλύτερα;»
«Μα δε χορεύει καμία».
«Δε χορεύει καμία γιατί εσύ το επέλεξες. Πουθενά στα βιβλία μου δεν αναφέρω ότι δε χορεύουν. Εσύ πήρες την απόφαση για εκείνες. Τον μισό χαρακτήρα τον πλάθω εγώ και τον άλλον μισό εσύ. Είμαστε συνυπεύθυνοι. Κάθε ήρωας σε εμπεριέχει, κάθε ήρωας εξαρτάται σε ένα βαθμό από εσένα. 
Και υπό την έννοια αυτή, η επιθυμία σου να γίνεις συγγραφέας, είναι ήδη πραγματικότητα».

Ήπιε την τελευταία γουλιά από το ποτό του και σηκώθηκε. Πριν φύγει έβγαλε από την τσάντα του ένα βιβλίο και το άφησε πάνω στην ξύλινη μπάρα, μπροστά μου.
«Ακούς εκεί δε χορεύει καμία», είπε χαμογελώντας ανεπαίσθητα και απομακρύνθηκε.
Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Ο τίτλος του, «Dance, dance, dance». Του Χαρούκι Μουρακάμι.



Posted in | Leave a comment

07-10-13

Μεγάλη χαρά να νιώθεις ότι ξεμπλέκεσαι κι ανθίζεις πέρα από όσα περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Να αναπτύσσεις έναν εαυτό που έχει στοιχεία που δε θυμίζουν τίποτα από τη μητέρα και τον πατέρα σου, όσο κι αν τους αγαπάς. Να εκφράζεις ελεύθερα κομμάτια δικά σου που δεν πολύ-ταιριάζουν με το περιβάλλον που σε μεγάλωσε και παρόλα αυτά να βρίσκουν σιγά-σιγά τη θέση τους σε αυτό. Να αποδέχεσαι τη διαφορετικότητά σου με τόση αγάπη που να μη δίνεις άλλη επιλογή σε αυτούς που σε αγαπούν από το να την αποδεχτούν κι εκείνοι. 
Αχ, και όλα αυτά να γίνονται συνειδητά ενώ «απλώς» χορεύεις.

Posted in | Leave a comment

05-10-13

Κάθε ελπίδα της ματαιώνεται. Εκείνη της δίνει χρόνο κι άλλο χρόνο κι άλλη μία ευκαιρία..., και η ελπίδα με τη σειρά της προσπαθεί να την ξεφορτωθεί λέγοντάς της ότι δεν υπάρχει λόγος να περιμένει. 
«Έχεις κάθε δικαίωμα να ελπίζεις, αλλά μην περιμένεις να μετατραπεί η ελπίδα σου σε πραγματικότητα. Εγώ δεν αναλαμβάνω την ευθύνη της αναμονής».
Ελπίδα να σου πετύχει.

Posted in | Leave a comment

30-09-13

Ξέχασα να σου πω ότι έχασα τη δουλειά μου αυτόν τον μήνα. "Έχασα". Βασικά δεν το ξέχασα, αλλά ξέρεις πώς είναι αυτά. Πόσες ενοχές κουβαλά η λέξη "απολύθηκα" ακόμα και σήμερα που ακούγεται τόσο συχνά από ανθρώπους κάθε ηλικίας, επαγγελματικής εμπειρίας και μόρφωσης. 
Αλλά οι ενοχές, ενοχές.

Για λάθος επιλογές, για έλλειψη επιμονής, πρωτοβουλίας και ρίσκου, για υπέρμετρη αισιοδοξία, για αποπροσανατολισμό, για μοιρολατρία, για λάθος επιλογές, για λάθος επιλογές, για λάθος επιλογές.

Και ενοχές επειδή δεν λυπήθηκες. Ούτε τον εαυτό σου, ούτε τους γονείς σου που στενοχωριούνται περισσότερο από εσένα που δεν στενοχωρήθηκες, ούτε τα πτυχία σου που κόστισαν χρόνο και χρήμα.

Κάποιος έρχεται και τραβά απότομα την καρέκλα που κάθεσαι. Και πέφτεις κάτω. Και συνειδητοποιείς πόσο είχε πιαστεί ο κώλος σου (sorry) στη συγκεκριμένη θέση όταν το χτύπημα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι για να "ξυπνήσουν" οι κοιμισμένοι μύες. Για να ενεργοποιηθείς. Όχι για να στύψεις το μυαλό σου να κατεβάσει ιδέες για όσα μπορείς να κάνεις, αλλά για να δώσεις την ευκαιρία στην καρδιά σου να σου ψιθυρίσει τι θέλεις να κάνεις. Ακόμα κι αν αυτό που θέλεις εκ πρώτης όψεως δε μοιάζει και πολύ εφικτό ή κερδοφόρο, ακόμα κι αν το μυαλό βάζει ένα σωρό τρικλοποδιές κι εμπόδια. Ας γίνει ξεκάθαρο το θέλω κι ας μείνει κλεισμένο στην ντουλάπα, αν και δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξής του.

Δεν απολύθηκες λόγω κρίσης. Απολύθηκες γιατί ήσουν στη λάθος θέση, γιατί ο κύκλος έκλεισε, γιατί ήρθε η ώρα. Όπως στις ταινίες, που κάποιος σκουντά τον πρωταγωνιστή στον ώμο και του λέει όλο νόημα: "It's time". Είναι η ώρα να βγεις στη σκηνή, να κάνεις ένα μεγάλο ριψοκίνδυνο άλμα, να μπεις σε ένα τρένο που θα σε πάει μακριά, να πεις αντίο σε έναν αγαπημένο άνθρωπο... ή απλά να σταματήσεις να βλέπεις τόσες αμερικάνικες ταινίες. 
Μια φορά πάντως, "It's time".


Posted in | Leave a comment

26-09-2013

Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός και υγιής τρόπος να νικάς το χρόνο από το να συναντάς παιδικούς φίλους. Δεν περνά ούτε στιγμή μέχρι να συνδεθείς με το παιδί μέσα σου, ούτε λεπτό μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει χρόνος, παρά μόνο σαν πλαίσιο για να τοποθετείς γεγονότα και να διαμορφώνεις και να ακολουθείς ένα πρόγραμμα.

Και τα γενέθλιά σου πάλι πλησιάζουν για να σου θυμίσουν τον χρόνο που περνά, αντί απλά να σου υπενθυμίσουν ότι είσαι ζωντανή, ότι μπορείς να είσαι και να κάνεις αυτό που θέλεις, ανεξαρτήτως χρόνου.

Γιατί ακόμα κι αν η τούρτα σου βαραίνει κάθε χρόνο από το νέο κεράκι, υπάρχει μέσα σου ένα σημείο που μένει ανέπαφο και δε γερνάει ποτέ.  
Κι όπως έλεγε κι ένα τεράστιο ψεύτικο μολύβι που στόλιζε την παιδική βιβλιοθήκη σου,

"Άμα χάσεις κι αυτό, χέσε μέσα"!

Posted in | Leave a comment

17-09-13


Δεκάξι φορές χτύπησε το κουδούνι. Κι εσύ, σιωπηλή πίσω από την πόρτα, να ελπίζεις πως κάθε νέο χτύπημα είναι και το τελευταίο. Ούτε τολμάς να κοιτάξεις από το ματάκι της πόρτας, σίγουρη πως δεν είναι για καλό.


Ποιος μπορεί να γλιτώσει από την αλήθεια; Είναι η δύναμή της ανίκητη. Θα σε βρει όπου κι αν κρύβεσαι. Σαν εφιάλτης μες στον ύπνο σου, σαν τα ανεξήγητα δάκρυα που δε μπορείς να συγκρατήσεις, σαν τους επίμονους πονοκεφάλους που σε ταλαιπωρούν, σαν τις σκέψεις που σε βασανίζουν και προσπαθείς μάταια να απωθήσεις. Μα είναι η αλήθεια τόσο επίμονη κι επιβλητική, τόσο αναίσθητη και σαρωτική που, όσο κι αν αντιστέκεσαι, είναι τελικά αδύνατο να αγνοήσεις την παρουσία της.

Μια μέρα θα την ευγνωμονείς. Τη μέρα που θα την αποδεχθείς.


Posted in | Leave a comment

04-09-13

Ανοιγοκλείνεις πόρτες.
Ανοιγοκλείνουν πόρτες. Πίσω σου και εμπρός σου.
Σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

Αν δεν αποφασίσεις να βγεις μόνη σου από ένα δωμάτιο που πια δε σε χωρά, κάποιος τελικά θα σου δείξει την έξοδο. Ευτυχώς.

Και τώρα που - επιτέλους - βγήκες, μπορείς να πας παντού.
Η τύχη και η αγάπη που σε συντροφεύουν δεν έχουν όρια.

Posted in | Leave a comment

01-08-13

Να σταματήσεις για λίγο να γράφεις μπας και ζήσεις όλα όσα σκέφτεσαι, νιώθεις κι ονειρεύεσαι. Ακόμα κι αυτά που φοβάσαι και ξορκίζεις, αν χρειάζεται. 
Μακάρι να μη χρειαστεί. 

Να βιώσεις ξανά τα συναισθήματα που επιμένεις να ανασύρεις από το παρελθόν σε μια προσπάθεια να μην τα ξεχάσεις. 

Ακόμα και οι αναμνήσεις σου πάλιωσαν, τόσο πίσω σκαλίζεις. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς πρόσφατες αναμνήσεις, σαν να μην έχουν αξία να τις θυμάσαι, σαν να μην έχουν λόγο ύπαρξης. Ή μπορεί και να μην υπήρξαν ποτέ. 
Πού είναι οι αναμνήσεις σου από το περσινό Καλοκαίρι; Πού είναι οι αναμνήσεις της τελευταίας Πρωτοχρονιάς; Ούτε που τη θυμάσαι την τελευταία Πρωτοχρονιά. 
Μονάχα όσα ευχήθηκες να σου φέρει. 

Θα πας να φτιάξεις καινούριες αναμνήσεις το φετινό Καλοκαίρι, αναμνήσεις που θα αξίζει να θυμάσαι και να διηγείσαι, αναμνήσεις ομορφότερες από αυτές που επιμένεις να σκαλίζεις, εκείνες τις αλλοιωμένες που εξιδανικεύουν και αδικούν ανθρώπους. 
Τόσο παλιές που δεν είσαι καν σίγουρη αν είναι αληθινές.


Posted in | Leave a comment

24-07-13

Με αφορμή το 19ο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, βρέθηκες για λίγες μέρες στην ανακαινισμένη από τη μαμά αυλή της γιαγιάς με την κούνια με τα εμπριμέ μαξιλάρια. (Ακολουθεί μεγάλη πρόταση). Καμία κούνια δε θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει εκείνη που βρισκόταν για χρόνια στο μπαλκόνι του σπιτιού σας και την οποία είχες μετατρέψει σε κρεβάτι τις μέρες που ανάρρωνες όταν σε ηλικία πέντε ετών έπεσες στα τσιμεντένια σκαλοπάτια του νηπιαγωγείου, ενώ έκανες κουτσό, κι έσπασες τα δόντια σου. Εκεί έτρωγες τα παγωτά σου γιατί έτσι είχε υποδείξει ο γιατρός, εκεί ξάπλωνες για να σε περιποιείται η μαμά σου, εκεί έμαθες ότι δε βλάπτει να σπας τίποτα πού και πού προκειμένου να έχεις όλη την προσοχή στραμμένη επάνω σου. Λίγους μήνες μετά βγήκαν τα καινούρια σου δόντια και... ούτε γάτα ούτε ζημιά. 

Ό,τι κι αν σπάσει ξανακολλά. Το θέμα είναι αν μπορείς να κοιτάζεις τη ρωγμή δίχως να σου προκαλεί εκνευρισμό και φόβο ότι ανά πάσα στιγμή και με την παραμικρή άτσαλη κίνηση θα γίνει χίλια κομμάτια. Γιατί μπροστά στο φόβο τύφλα να 'χει η ρωγμή. Κι εσύ επικεντρώνεσαι πάντα σ' αυτήν. Ποιο δάσος; Εσύ δε βλέπεις ούτε το δέντρο. Μόνο την κουφάλα στον κορμό του βλέπεις. Βάλε τουλάχιστον μέσα το χέρι σου να δεις τι θα βγάλεις. Το πολύ πολύ από την τρομάρα σου να τρέξεις βολίδα στην κούνια που επουλώνονται οι πληγές. Εκείνη, την πορτοκαλί.

Posted in | Leave a comment

Το δάσος με τα δεμένα χέρια

Δεν έχουν κλαδιά τα δέντρα σε τούτο το δάσος. Σαν άνθρωποι δίχως χέρια.

«Έχεις δοκιμάσει να δέσεις τα χέρια σου»;

Κι έδεσε τα χέρια της στον κορμό ενός δέντρου. 

Λίγα λεπτά αργότερα ένιωθε τον πόνο του που δε μπορούσε να ανταποδώσει την αγκαλιά της. Κι εκείνη άρχισε να το σκαρφαλώνει, χρησιμοποιώντας την τραχιά επιφάνειά του για να βρίσκει στήριξη σε κάθε της βήμα προς τα πάνω. Και με τη βοήθεια του δέντρου κατάφερε να φτάσει ψηλά, στα κλαδιά που έλειπαν, στα δεμένα του χέρια. Και κάθισε εκεί, στην κορφή του κι έβαλε όλη της την τέχνη για να το παρηγορήσει σχετικά με την αδυναμία του, την έλλειψή του. Του μίλησε για την απεριόριστη θέα, για τον αέρα - που ακόμα και δυνατός - δε μπορεί να λυγίσει τα κλαδιά του, για την όμορφη ιδιαιτερότητά του, για τα δέντρα γύρω του που μοιράζονται την ίδια θλίψη μ' εκείνο, για τη φήμη του δάσους και τους επισκέπτες που έρχονται από μακριά μόνο και μόνο για να θαυμάσουν τη σπάνια ομορφιά του.

Το δάσος με τα δεμένα χέρια. Έτσι είναι καταγεγραμμένο στους τουριστικούς οδηγούς της περιοχής, δεκάδες χρόνια τώρα, προσελκύοντας χιλιάδες κόσμου. Κι εκεί, ανάμεσα στους πανύψηλους κορμούς, οι επισκέπτες παρατηρούν τα δικά τους χέρια σαν να τα βλέπουν για πρώτη φορά, τα κουνάνε στον αέρα, αγκαλιάζουν τα δέντρα και τους συνταξιδιώτες τους και κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου από ευγνωμοσύνη.

Αυτό είναι το μυστικό του δάσους. Το πολύτιμο δώρο του σε όποιον αποφασίσει να περιηγηθεί μέσα του. Η απέραντη αγάπη για το σώμα, τον συνάνθρωπο και τη φύση. Η αγάπη που απλώνεται ανάμεσα στα δέντρα και χαϊδεύει τα αυλάκια των κορμών τους. Το ανεμπόδιστο κλάμα των επισκεπτών, καθαρτικό κι απελευθερωτικό όσο ποτέ πριν. Και τα αμέτρητα δάκρυα που ποτίζουν τη γη και τρέφουν τις ρίζες των δέντρων. 

Κι αποχωρούν με ησυχία και πληρότητα για όσα πήραν και όσα έδωσαν, δίχως να τα ζυγίσουν για να δουν ποιος είναι τελικά ο κερδισμένος. Χωρίς καλά-καλά να συνειδητοποιούν την προσφορά τους στο δάσος, αλλά και το πολύτιμο δώρο του σε εκείνους. 

Τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν είτε είσαι σε θέση να τα αντιληφθείς και να τα κατανοήσεις, είτε όχι. Αυτά, τα μαγικά.

Posted in | Leave a comment

Το παιδί

Όσο υπάρχουν οι γονείς σου, θα είσαι για πάντα παιδί. Ακόμα κι αν έχεις γίνει ο ίδιος γονιός, ακόμα κι αν βλέπεις το πρόσωπο και το σώμα σου να γερνούν, ακόμα κι αν οι υποχρεώσεις και τα προβλήματα της καθημερινότητας αφαιρούν από πάνω σου κάθε τι παιδικό. Και πόση ανάγκη έχεις να νιώθεις παιδί; Όσα κεράκια κι αν σβήσεις, όσες ερωτικές αποτυχίες κι αν έχεις στο ενεργητικό σου, όσες γνώσεις και πτυχία και να μετράς, όσο και να παραπονιέσαι που σου συμπεριφέρονται ακόμα και τώρα λες και είσαι 10 χρονών. Κατά βάθος εύχεσαι ποτέ να μη σταματήσουν, εύχεσαι να είναι πάντα σε θέση να σου δίνουν αχρείαστες συμβουλές, να γκρινιάζουν για την αδυναμία σου να χειριστείς τα πρακτικά θέματα της καθημερινότητας, να σου υπενθυμίζουν πόσο ανεύθυνη κι ανώριμη είσαι. Λες και επιμένουν ακόμα και τώρα να αλλάξουν τις κακές σου συνήθειες και τα δύσκολα στοιχεία του χαρακτήρα σου για να νιώθουν ασφαλείς πως θα τα καταφέρεις όταν δε θα είναι πια εδώ. Λες και προσπαθούν να σε προετοιμάσουν για την "ενηλικίωσή" σου.

Κι έχει το σπίτι σου το πατρικό μιαν αύρα οικεία και γλυκιά που όσα σπίτια κι αν αλλάξεις όμοια της δε θα βρεις. Και είναι το παιδικό σου κρεβάτι που ξεκουράζεσαι όπως σε άλλο κανένα. Και είναι και το φαγητό της μαμάς και του μπαμπά που νιώθεις πως σε θρέφει περισσότερο από κάθε τι. Είναι η μυρωδιά, το φως, οι αναμνήσεις, τα αντικείμενα που το καθιστούν ιδανικό καταφύγιο, μια φωλιά που επουλώνει πληγές. Ένας χώρος πλημμυρισμένος με αγάπη για τα μέλη που τον κατοικούν.


Πόσο γκρινιάζεις πότε-πότε, πόσο δεν εκτιμάς, πόσο ξεχνάς και πόσο δεν απολαμβάνεις όλα όσα θεωρείς δεδομένα μες στην οικογένεια; 
Πόσες φορές έχεις αναβάλλει το σ'αγαπώ και το συγγνώμη; Εκεί που έμαθες τη σημασία τους και την αξία που έχουν τούτες οι λέξεις στη ζωή σου. 
Πόσες αγκαλιές δεν έχουν γίνει; Πόσα μπράβο δεν έχουν ακουστεί; Πόσα δάκρυα έχουν κρυφτεί ανάμεσα στα μέλη της; Γιατί;

Posted in | 1 Comment

Και τώρα τι;

Η ίδια σκέψη μετά το τέλος κάθε "μεγάλου" γεγονότος της ζωής σου. Μετά από ένα πολύ-αναμενόμενο μακρινό ταξίδι, μία έντονη σχέση, την καθιερωμένη - χρόνια τώρα - παράσταση χορού που ακολουθεί στο τέλος των μαθημάτων, το γάμο της αδερφής σου ή της καλύτερης σου φίλης. Πολύ φοβάσαι ότι μπορεί να κάνεις την ίδια σκέψη και μετά τον δικό σου γάμο... ίσως γι αυτό τον αποφεύγεις και σε αποφεύγει.

Όταν τελειώνει κάτι στο οποίο βάζεις όλη σου την ενέργεια για αρκετά μεγάλο διάστημα, σε κάτι που αγαπάς και ανυπομονείς να συμβεί, κάθεσαι με το ίδιο κενό. Τις μέρες που ακολουθούν πάντα το ίδιο κενό. Ακόμα κι αν έχεις κουραστεί, ακόμα κι αν λίγες μέρες πριν ευχόσουν να τελειώσει, να μπει και πάλι η ζωή σου σε συνηθισμένους ρυθμούς. Ακόμα κι αν έχεις αφήσει πίσω άλλα πράγματα, εκκρεμότητες, συναντήσεις με φίλους που έχασες επειδή ήσουν ολοκληρωτικά δοσμένη σε αυτό που τώρα τέλειωσε.

Και τώρα τι;


Μήπως δίνεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις περισσότερο από όσο μπορείς να αντέξεις όταν έρθει το τέλος; Μήπως ο χρόνος που χρειάζεσαι για να επανέλθεις σε φυσιολογικούς ρυθμούς είναι δυσανάλογος με αυτόν που ξοδεύεις κατά τη διάρκεια; Μήπως χάνεις τις ισορροπίες; Αλλά μήπως θα μπορούσες να ζήσεις κι αλλιώς; Μήπως θα μπορούσες να βιώσεις τα ίδια έντονα συναισθήματα αν κρατούσες σε όλα το μέτρο; Αν στην αρχή της διαδρομής το μυαλό σου βρισκόταν ήδη στο τέλος; Αν έδινες μόνο τα μισά και κρατούσες τα υπόλοιπα για να γεμίσεις το κενό που ακολουθεί;

Και γιατί πρέπει σώνει και καλά να γεμίσεις το κενό με κάτι; Γιατί δεν το αφήνεις να υπάρχει ως έχει; Κενό. Ποιο είναι το πρόβλημα σου με το κενό; Ποιος είναι ο λόγος που δεν το αντέχεις; Γιατί δεν το εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου; Γιατί φοβάσαι να μπεις μέσα του και να το εξερευνήσεις; Γιατί αποφεύγεις να συντονιστείς με την ησυχία που το συνοδεύει; Με την ησυχία που σε συνδέει με όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους επιλέγεις να δίνεσαι ή όχι ολοκληρωτικά, να κινείσαι μες στα όρια ή χωρίς κανένα μέτρο, να φοβάσαι να προσεγγίσεις το κενό ή ενίοτε να το αποζητάς για να ξαποσταίνεις μέσα του; 

Ποιος περιμένεις να βρει τις απαντήσεις για σένα;


Posted in | Leave a comment

Al - one

Μοναξιά. Ένα θέμα που σου προκαλεί τρόμο. Μια λέξη που φέρνει αστραπιαία δάκρυα στα μάτια σου. Ακόμα και τώρα που πήρες την απόφαση να γράψεις γι αυτήν δεν είσαι σίγουρη ότι έκανες καλά. Πώς θα καταφέρεις να αναφερθείς σ' εκείνη προστατεύοντας τον εαυτό σου από τον όγκο έκθεσης που τη συνοδεύει; Πώς θα καταφέρεις να περιγράψεις ένα τέτοιο συναίσθημα προσποιούμενη πως δε σε αφορά; Πώς θα καταφέρεις να γλιτώσεις τον οίκτο του αναγνώστη κολυμπώντας στα νερά της; 

Τη μοναξιά τη νιώθεις σαν νερό που πιέζει το δέρμα του προσώπου σου σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί. Και ένα κενό, μια απάθεια στην έκφραση που δεν επιτρέπει την εκτόνωσή του. Μονάχα τα μάτια υγραίνονται λίγο, αλλά μέχρι εκεί. Ως εκεί. Μια ακινησία, μια σιωπή. Μια σιωπή που σε κουράζει γιατί γνωρίζεις πως μπορείς να τη σπάσεις μόνο με τη δική σου φωνή. Μια φωνή που ακούς μονάχα εσύ, ακόμα κι αν είσαι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους. Πόση μοναξιά έχεις νιώσει όντας περιτριγυρισμένη από ανθρώπους; Το είδος αυτό της μοναξιάς που σου προκαλεί ενοχές. Το είδος αυτό που, είτε σε πιέζει να καταβάλεις ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να συνδεθείς μαζί τους, είτε σε προτρέπει ν' αποσυρθείς σε τόπο ασφαλή, γνώριμο, δικό σου.


Η μοναξιά είναι συναίσθημα που έρχεται και σε βρίσκει όταν χάνεται η κατανόηση και η αποδοχή. Ένα συναίσθημα που σε κυριεύει όταν ο καθένας ακούει μονάχα τη δική του φωνή. Και παρασύρεσαι κι εσύ κάνοντας το ίδιο κι όσο απομονώνεις τη φωνή σου τόσο πιο μόνη νιώθεις. 

Η μοναξιά σε κατακλύζει όταν η κοινή λογική, η αντικειμενικότητα και το αυτονόητο κάνουν πάρτι. Κάνουν πάρτι μα δεν κάνουν ποτέ πίσω. Επιμένουν λες και τους ανήκει το σύμπαν, σακατεύουν την αποδοχή και απορρίπτουν τη διαφορετικότητα ως παράλογη, ανόητη κι ανώριμη. Και τότε η διαφορετικότητα γίνεται αποξένωση, γίνεται μοναξιά.

Η μοναξιά σε βασανίζει τις ίδιες ώρες που σε βασανίζει το εγώ. Παραδόξως όσο το δεύτερο μεγαλώνει, τόσο πιο αδύναμη και μόνη νιώθεις. 
Ένα περίεργο πράγμα.

Posted in | Leave a comment

07-06-13

Παρατημένο μου μπλογκάκι, θα επανέλθω.
Απλά ψάχνω κάποιον πυρήνα.

Μην ανησυχείς, είναι για καλό.
Απλά δεν είναι σίγουρο.

Όταν ψάχνεις, πάντα κάτι βρίσκεις. 
Απλά όχι απαραίτητα αυτό που αναζητάς.

Όταν ψάχνεις, να είσαι έτοιμη να ανακαλύψεις οτιδήποτε.
Απλά μη βιαστείς να το χαρακτηρίσεις.

Προς το παρόν δεν καταλαβαίνεις τι είναι η μπάλα που κρατάς.
Απλά την αγαπάς γιατί είναι γεμάτη καμπύλες
και σου δίνει εύκολη πρόσβαση στην αγκαλιά.

Και η αγκαλιά είναι σιωπή.


Leave a comment

Εμπιστοσύνη

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο «εμπιστοσύνη»;
Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με την έννοια αυτή όλη τους τη ζωή. Λες να είσαι ένας από αυτούς; 
Υπήρξαν άνθρωποι στο παρελθόν που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχασαν την εμπιστοσύνη σου. Πόση ευθύνη έχεις εσύ γι αυτήν την απώλεια;
Έχεις την τάση να συνδέεις άρρηκτα την εμπιστοσύνη με έννοιες όπως η αλήθεια, η συνέπεια και η δικαιοσύνη. Σαν να φιλτράρεις τα πάντα στο δοχείο της λογικής. Σαν να αποκόβεις την εμπιστοσύνη από το συναίσθημα. Σαν να εφαρμόζεις κάτι δικά σου μαθηματικά. Σαν να εξισώνεις την εμπιστοσύνη με μια υπόσχεση, με έναν άγραφο νόμο που συνοδεύει όλες σου τις σχέσεις.

Πόσων ανθρώπων την εμπιστοσύνη να έχεις χάσει; Η αναστροφή της εξίσωσης μοιάζει ο μόνος τρόπος να δώσεις απαντήσεις στη σχέση σου με ένα συναίσθημα που σε πληγώνει συχνά. Πόσων ανθρώπων την εμπιστοσύνη να έχεις χάσει; Και ποιος ρόλος σε πληγώνει τελικά περισσότερο;

Η αγωνία να αντεπεξέλθεις σε όλα όσα καλείσαι να φέρεις εις πέρας, ο φόβος να μην απογοητεύσεις, να μην κατηγορηθείς, να μην αδικήσεις, αδειάσεις, εκθέσεις, κρεμάσεις, πληγώσεις - ενίοτε - σε στήνει στη γωνία. Εκεί σε στριμώχνει, σε ακινητοποιεί, σε παραλύει. Εκεί αρνείσαι να συνδεθείς, δε δέχεσαι να πάρεις. Αν πάρεις πρέπει να δώσεις, αυτά πάνε μαζί, έτσι τα έμαθες. Κι αν δε δώσεις αρκετά; Αν δε δώσεις όσα ο άλλος περιμένει; Αν δεν καταφέρεις να είσαι συνεπής στον άγραφο νόμο που συνοδεύει τη σχέση σας; Σε έναν νόμο που επέβαλες εσύ η ίδια; Αν τα μάτια σου τάζουν περισσότερα; Αν βγουν από το στόμα σου λόγια που αδυνατείς να κάνεις πράξη; Αν σε παρασύρει ο παρορμητισμός και ο ενθουσιασμός σου; Αν η ανάγκη σου να εισπράξεις αποδοχή κι αγάπη σε παρασύρουν σε υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Αν χάσεις την εμπιστοσύνη του άλλου; Τι γίνεται τότε;

«Με το να εκβιάζεις την εμπιστοσύνη του άλλου, το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να χάνεις την εμπιστοσύνη στον ίδιο σου τον εαυτό».
Τότε είσαι ανάξια εμπιστοσύνης. Τότε αθετείς τον λόγο σου. Τότε μοιάζεις αναξιόπιστη, ασυνεπής. Τότε γίνεσαι όλα αυτά για τα οποία συνηθίζεις να κατηγορείς τους άλλους. Και τότε πας και κάθεσαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου, σε ένα σκαμνί που σιχαίνεσαι, με τεντωμένα δάχτυλα να σε δείχνουν, να σου τονίζουν την αδυναμία σου, να σου θυμίζουν όσα έταξες, να σου υποδεικνύουν όσα έπρεπε να έχεις κάνει αλλά απέτυχες. Και είναι το δικό σου σκαμνί και τα δικά σου δάχτυλα. Είναι το σκαμνί που εσύ έχεις τοποθετήσει για να καθίζεις όσους προδίδουν την εμπιστοσύνη σου, είναι τα δάχτυλα που εσύ υψώνεις σε οποιονδήποτε παραβιάζει τον άγραφο νόμο της σχέσης σας. Είναι ένα σκαμνί που έχεις ταυτίσει με την ασφάλεια του μέτρου, της συνέπειας και της "σωστής" συμπεριφοράς, έννοιες που διδάχτηκες σε πολύ μικρή ηλικία. 

Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι αυτό το σκαμνί στήθηκε εκεί για σένα πριν πολλά-πολλά χρόνια (ε καλά, όχι και τόσα πολλά). Το ζήτημα είναι γιατί το κρατάς ακόμα, με τη δική σου θέληση, με δική σου πρωτοβουλία. Αναρωτιέσαι τι θα συμβεί αν αυτό το μικρό φθαρμένο έπιπλο φύγει από την εικόνα. Αν το αποχωριστείς. Αν το ξεκολλήσεις από τον τοίχο που σε κρατά σε απόσταση ασφαλείας, που σε εμποδίζει να εμπιστευτείς τους άλλους και τον εαυτό σου. Ότι μπορείτε. Ότι μπορείς. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρετε, κανείς δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί.


Posted in | Leave a comment

Ένα βιβλίο

"..., σε ό,τι είδος κόσμου κι αν είσαι, τις περισσότερες φορές δε βλέπεις τη γραμμή ανάμεσα στο υποθετικό και το πραγματικό. Μόνο με τα μάτια της καρδιάς μπορείς να τη δεις".

1Q84, βιβλίο II, σελ. 228

Την πρόταση αυτή τη διάβασες τη Δευτέρα του Πάσχα, γύρω στις 12 το μεσημέρι κι έκανε αμέσως νόημα. Κλικ, όπως συνηθίζεις να λες. Για το λόγο αυτό, την ίδια κιόλας στιγμή, τη σημείωσες σε ένα χαρτί με σκοπό να γράψεις κάτι σχετικό για το αυριανό Talkin' goats. Αμέσως μετά, συνέχισες να διαβάζεις το βιβλίο σου. Τώρα μετανιώνεις που δεν αφιέρωσες σε αυτήν τη φράση αλλά κυρίως στα συναισθήματα που σου γέννησε λίγο περισσότερο χρόνο. Που τα ξεπέταξες με τον τρόπο αυτό, που δε στάθηκες για λίγο να τα αφομοιώσεις, να τα παρατηρήσεις και γιατί όχι, να τα καταγράψεις. 

Από τις 12 το μεσημέρι έχουν μεσολαβήσει οχτώ ώρες και 200 χιλιόμετρα. Κυρίως όμως, έχουν μεσολαβήσει αμέτρητα συναισθήματα. Μελαγχολία για την επιστροφή σου στην Αθήνα, ενθουσιασμός για το λαχταριστό κομμάτι γαλακτομπούρεκο που σου προσέφεραν, φόβος για τα ριψοκίνδυνα προσπεράσματα του θείου σου με το αμάξι του οποίου επέστρεψες, χαρά για τον απογευματινό καφέ με τις φίλες σου αμέσως μετά την άφιξή σου. Και πόσα άλλα, που δε στάθηκαν αρκετά για να τα συνειδητοποιήσεις και να τα αφομοιώσεις. 

Είναι απίστευτο το ότι κάθε στιγμή γεννά συναίσθημα. Κάθε πράξη, λέξη, βλέμμα, άγγιγμα, ερέθισμα. Νιώθεις πως είναι απαραίτητο να είσαι όχι μόνο παρούσα, αλλά και δεκτική όταν αυτό συμβαίνει. Δηλαδή κάθε στιγμή, δηλαδή διαρκώς, δηλαδή πάντα. Δηλαδή τρέχα γύρευε.


Μα εσύ θέλεις να μάθεις τι θα γίνει παρακάτω. Όλη σου η έννοια είναι να διαβάσεις τις επόμενες σελίδες, να τελειώσεις το κεφάλαιο και ολόκληρο το βιβλίο αν είναι δυνατόν. Να φτάσεις στο τέλος της ιστορίας, να μάθεις την κατάληξη, να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σου έχει γεννήσει η πλοκή έως τώρα. Διαβάζεις τη μια λέξη και ο νους σου είναι ήδη στην επόμενη. Κάνεις παύση και ανατρέχεις μπροστά για να δεις πόσες σελίδες απομένουν για να τελειώσει το κεφάλαιο. Και μετά τις τρως με τα μάτια σου. Καμιά φορά - πολύ σπάνια - κάνεις μεγαλύτερη παύση. Για να κλάψεις. Μόνο τότε. Τα δάκρυα δε σε αφήνουν να διαβάσεις, δε σου επιτρέπουν να δεις καθαρά τις λέξεις. Μόνο για τα συναισθήματα που σου προκαλούν δάκρυα κάνεις παύση, μόνο γι αυτά που σε υποχρεώνουν να τα σεβαστείς, να τους δώσεις χώρο και χρόνο. Τα υπόλοιπα τα καταπίνεις με την ίδια λαιμαργία που καταπίνεις και τις σελίδες του βιβλίου.

Κι έπειτα υπάρχουν και συναισθήματα που είναι κοινά σε όλα τα βιβλία που χαίρεσαι να διαβάζεις. Η θλίψη αμέσως μετά την τελευταία λέξη. Η μοναξιά τη στιγμή που τα κλείνεις για να τα βάλεις πίσω στο ράφι. Η άρνηση να ξεκινήσεις ένα καινούριο, να αγαπήσεις οποιοδήποτε άλλο βιβλίο όπως αγάπησες αυτό που μόλις τελείωσες. Η ανάγκη σου να μείνεις μαζί του και με όλα τα συναισθήματα που αυτό σου δημιούργησε. Όσα θυμάσαι και όσα προσπαθείς να ξεχάσεις.

Posted in | 2 Comments

Feel

Ένα μήνυμα στο facebook μιας κοπέλας που δε γνωρίζεις προσωπικά και η οποία έτυχε να διαβάσει ένα παλιότερο κείμενό σου, στάθηκε αφορμή για το σημερινό talkin' goats. 

"Μήπως βρήκες απάντηση στο ερώτημα σου; Τι ακολουθεί";

Δεν έχεις απαντήσεις γαμώτο, μονάχα τη δική σου προσωπική εμπειρία. Και από εκεί γράφεις όσα γράφεις.

Σταμάτα να πιέζεις το μυαλό σου να βρει την απάντηση. Θα σκάσεις. Δεν είναι το μυαλό που θα σου δώσει τη λύση. Αυτό θα σκεφτεί τι μπορείς να κάνεις βάσει δεδομένων. Βάσει ηλικίας, γνώσεων, σπουδών, εμφάνισης, κεφαλαίου. Θα σκεφτεί τι μπορεί να ανθίσει στην Ελλάδα της κρίσης, να αποφέρει οικονομικές απολαβές, να συντηρηθεί σε μια εποχή που όλα καταρρέουν.

Όμως αισθάνεσαι πως η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν πρέπει να βασιστεί σε δεδομένα, πρέπει να βασιστεί σε όσα λαχταρά η καρδιά, σε ό,τι σου δίνει χαρά και θρέψη. Γι αυτό για αρχή ξεκούμπωσε το κεφάλι σου από το υπόλοιπο σώμα κι ακούμπησέ το λίγο δίπλα να ξεκουραστεί. Στη φάση αυτή δεν σου χρειάζεται.

Προσπάθησε να νιώσεις τι θέλεις. 
Προσπάθησε να μη σκεφτείς τι μπορείς.
Βασικά μην προσπαθείς καν, απλά επίτρεψέ το να συμβεί. Ας το να σε βρει.

Στις 7 Δεκεμβρίου του 2011 έφτιαξες το προσωπικό σου μπλογκ. Χωρίς προφανή λόγο, απλά ένιωσες την επιθυμία να το κάνεις και το έκανες. Έγραψες την πρώτη ανάρτηση - λίγες μόλις γραμμές - και την ονόμασες "Make a note of this date". Λες και κάποιο κομμάτι σου γνώριζε πως αυτό το μικρό κείμενο θα ήταν η αφετηρία μιας πανέμορφης διαδρομής. Στην πραγματικότητα δεν είχες ιδέα αν θα υπάρξει δεύτερη ανάρτηση και η αλήθεια είναι πως δεν σε απασχολούσε καν. Δεν είχες την παραμικρή προσδοκία. Το μπλογκάκι σύντομα απέκτησε ιδιαίτερη θέση στη ζωή σου καθώς ανακάλυπτες πως σου προσφέρει ένα μέσο έκφρασης και εκτόνωσης σε μια περίοδο συναισθηματικά δύσκολη. Έμαθες να εκτίθεσαι, να λες την άποψη σου χωρίς συστολή, να εκφράζεις το θυμό και τη θλίψη σου χωρίς ντροπή, ανακάλυψες πράγματα για τον εαυτό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, βρήκες απαντήσεις κι έδωσες επιτέλους στους γονείς σου τη δυνατότητα να σε γνωρίσουν λίγο καλύτερα. Λίγους μήνες μετά, η Γεωργία σου πρότεινε να διατηρείς τη δική σου στήλη στο Savoir Ville κι εσύ δέχτηκες χωρίς να σκεφτείς γιατί το συναίσθημα πρόλαβε τον νου. Και ήταν συναίσθημα χαράς. Οι κατσίκες το γιορτάζουν ακόμα. (Δεν τους έχεις πει ότι πλησιάζει το Πάσχα).

Δεν χρειάζεται να πιστεύουν όλοι σε αυτό που πιστεύεις εσύ. 
Αρκεί να κάνει νόημα στη δική σου ζωή.

Λίγα χρόνια πριν τον Δεκέμβρη του 2011 άρχισες να ασχολείσαι με την αστρολογία. Όχι διαβάζοντας προβλέψεις σε εβδομαδιαία περιοδικά, αλλά ανακαλύπτοντας τις ιδιότητες πλανητών και ζωδίων και τη συσχέτιση που μπορεί να έχουν με τον άνθρωπο και τη ζωή του. Αδιαφορώντας για την απαξίωση της αστρολογίας από τον περισσότερο κόσμο, ακόμα κι από ανθρώπους που αγαπάς, συνέχισες να ασχολείσαι με αυτό που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, με κάτι που μπορείς να καταπιαστείς για ώρες δίχως να βαριέσαι. Ενίοτε προσπαθείς να τους αποδείξεις πως δεν είναι μπαρούφες, αλλά μετά συνειδητοποιείς πως δεν χρειάζεσαι εξωτερική επιβεβαίωση για κάτι που σε γεμίζει εσωτερικά. Και η σκέψη αυτή σε γαληνεύει.

Την ημέρα που έγραψες το "Τι ακολουθεί" δεν ένιωθες σίγουρη για τις επιλογές σου. Ένα μετέωρο συναίσθημα για το τι θέλεις να κάνεις, μια αβεβαιότητα και ένα "δε με χωράει ο τόπος" καθιστούσαν αδύνατη την οποιαδήποτε απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση. Την επόμενη κιόλας μέρα το βλέμμα σου έπεσε εντελώς τυχαία σε μια αναγγελία για δωρεάν σεμινάρια αστρολογίας και την προοπτική να γράφεις θέματα που αφορούν σε αυτήν. Έστειλες το βιογραφικό σου και ένα μικρό δείγμα γραφής χωρίς να σκεφτείς γιατί το συναίσθημα πρόλαβε τον νου. Και ήταν συναίσθημα χαράς. Ένιωσες σαν να σου έκλεισε η ύπαρξη το μάτι, σαν να σου έστειλε ένα μήνυμα για αυτά που δεν είναι μάταια όταν τα αγαπάς. Και λίγες μέρες μετά σε δέχτηκαν.


Πανσέληνος και μερική έκλειψη σελήνης 25-04-13
Photo by Ioannis Stampoulis (http://www.flickr.com/photos/grahi)
Και κάπως έτσι σιγά-σιγά όλα κουμπώνουν, όλα βρίσκουν τον χώρο και το χρόνο για να συμβούν και να εξελιχθούν. Και η ζωή σου γεμίζει με περισσότερα πράγματα που τρέφουν τη ψυχή και ξεκουράζουν το μυαλό, με δραστηριότητες που δίνουν νόημα στην καθημερινότητά σου. Τώρα είναι η ώρα να χρησιμοποιήσεις το μυαλό. Να βρεις τους τρόπους ώστε αυτές οι δραστηριότητες να σου δίνουν τη δυνατότητα να καλύπτεις και τις πρακτικές ανάγκες σου. Να σκεφτείς τους τρόπους εκείνους που δε θα αλλοιώσουν το συναίσθημα που σου προσφέρουν όσα αγαπάς να κάνεις. Και θα την βρεις την άκρη, που τελικά δεν είναι άκρη αλλά ένα ακόμα σημείο της διαδρομής.

Posted in | Leave a comment

Το χαρτάκι

Να «χορέψουμε». 

Να δοκιμάσουμε τα όρια μας με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Και να τα ξεπεράσουμε.

Να απλώσουμε το βλέμμα που αναζητά, δακρύζει, συναντά, αναγνωρίζει, μαλακώνει, αποδέχεται κι αγκαλιάζει. Να απλώσουμε και τα χέρια και να γεμίσουμε το δωμάτιο, να τρυπήσουμε τους τοίχους, να ξεφύγουμε από τα στενά όρια του σώματος και του μυαλού μας. Και να χαθούμε. 

Να νιώσουμε το ακίνητο μας σώμα να δονείται από όλα όσα του έχουμε στερήσει να εκφράσει. Και να βγάλουμε το λουρί.

Να ελευθερώσουμε τα συναισθήματά μας μέσα από τα ακροδάχτυλα που μουδιάζουν και τις ρίζες των μαλλιών, μέσα απ' τα γόνατα που τρέμουν και το στήθος που πάει να σπάσει. Μέσα από τη φωνή που θέλει να ουρλιάξει, τα χέρια που θέλουν να σκίσουν τον αέρα, το κεφάλι που θέλει ν' αγγίξει τον ουρανό, το στομάχι που θέλει να καταβροχθίσει τους πάντες, τα πόδια που θέλουν να φτάσουν παντού, την καρδιά.

Καταλαβαίνεις τι λέω;

Θα μείνω μέχρι να τα καταφέρω.
Μετά αποκλείεται να φύγω.

Posted in | Leave a comment

Η συναυλία που δεν άρχισε ποτέ.

Φαντάζομαι ότι κανείς πια δε θυμάται τη συναυλία της Παρασκευής. Παρόλα αυτά, επειδή ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου να γράφω τις εντυπώσεις μου από αυτήν, θα τις αναρτήσω, για να μην πάνε χαμένες όπως η ενέργεια και η διάθεση που είχα φυλαγμένες για το βράδυ στην Μαλακάσα.

Η συναυλία που δεν άρχισε ποτέ. Και δε μιλώ για τη συναυλία του 2009 που όντως δεν άρχισε ποτέ, αλλά για τη χθεσινή. Ξεκινήσαμε από τον Χολαργό στις 19:15 και φτάσαμε στο χώρο της συναυλίας 2 ώρες μετά. Μέσα στα επόμενα λεπτά το γκρουπ βγήκε στη σκηνή, χωρίς ιδιαίτερες φωνές και χειροκροτήματα - ούτε σε support τέτοια ξεψυχισμένη υποδοχή - και το live ξεκίνησε με το Welcome to my world από το τελευταίο τους άλμπουμ. Κι εμείς από κάτω περιμέναμε απλά να τελειώσει το κομμάτι για να αρχίσει η συναυλία. Τελικά ακολούθησε και δεύτερο κομμάτι από το Delta machine (Angel) κι εμείς ελπίζαμε ξανά στο επόμενο. Άλλωστε, γνωρίζοντας ήδη το setlist του live στο Ισραήλ που είχε προηγηθεί, ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε. Κι αυτό που περιμέναμε ήρθε. Σχεδόν ήρθε, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Walking in my shoes. Αν αγαπάς DM, αγαπάς και το τραγούδι αυτό. Γνωρίζεις τη μελωδία, έχεις σιγοτραγουδήσει τους στίχους αμέτρητες φορές, θες να φωνάξεις, να χοροπηδήσεις, να τραγουδήσεις, να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά, ακόμα και να κλάψεις - για κάτι τύπους που φορτίζονται εύκολα συναισθηματικά, ονόματα δε λέμε - και με την πρώτη ευκαιρία που σου δίνεται, στην εισαγωγή του κομματιού, όλα αυτά τα κάνεις. Αλλά μέσα στο επόμενο λεπτό τα χέρια σου κατεβαίνουν από μόνα τους, το σώμα σου σταματά να κουνιέται, οι στίχοι βγαίνουν από το στόμα σου αδιάφορα. Σκέφτεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά ελπίζεις πως η ενέργεια θα ανέβει στη συνέχεια, πως με το επόμενο κομμάτι θα καταφέρουν να σε πωρώσουν, δε θες και πολύ εδώ που τα λέμε. Τελικά οι στιγμές της έκστασης κατά τη διάρκεια της συναυλίας ήταν ελάχιστες και τις δημιούργησες κυρίως μόνη σου γιατί τις είχες ανάγκη. Και σε αυτές θα αναφερθείς γιατί αγαπάς Depeche Mode και δε θέλεις να σταθείς άλλο στα μειονεκτήματα.

Barrel of a gun. Το 'θελα αυτό το κομμάτι, ήθελα να το ακούσω, κι αυτό κι όλο το άλμπουμ στο οποίο ανήκει, αν ήταν δυνατόν. Το Ultra το αγαπώ από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν από τα πρώτα cd που αγόρασα σαν φοιτήτρια στο Manchester και ο ήχος του έχει κάτι που το διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ των DM. Κάποτε ήξερα όλους τους στίχους απ'έξω, τώρα δε θυμάμαι ούτε τους μισούς, έχω όμως τις αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα που το έβαζα στο repeat στο μικρό δωμάτιο της εστίας και πωρωνόμουν μόνη μου. Και το Barrel of a gun ξύπνησε αυτές ακριβώς τις αναμνήσεις.

Τελικά μου έκαναν τη χάρη, στο encore, κι άκουσα άλλο ένα κομμάτι από το Ultra. Ένα τραγούδι που είχα να ακούσω χρόνια και είχα ξεχάσει την ύπαρξη του. Κι όμως, όταν ο Martin Gore ανέβηκε ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσει το Home, οι στίχοι βγήκαν από τα χείλη μου σαν να τους είχα αποστηθίσει μόλις χθες. Για κάποιον λόγο, που δε θυμάμαι, αυτοί οι στίχοι έκαναν ιδιαίτερο νόημα σε μένα όταν πρώτο-άκουσα το Home και κάθε φορά που το άκουγα με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Για κάποιον λόγο, που δεν καταλαβαίνω, οι ίδιοι στίχοι έκαναν νόημα και χθες, προκαλώντας μου την ίδια συγκίνηση.

Enjoy the Silence και Personal Jesus. Δε θα στεκόμουν σε αυτά τα δυο κομμάτια, αλλά έτσι υποτονικά που εξελισσόταν η συναυλία, ένα δυνατό χαρτί έμοιαζε η μόνη λύση για να σηκωθεί λίγο το πράγμα, για να βιώσει το κοινό την έκσταση που αναζητούσε. Η Ινώ δίπλα μου αναρωτιόταν πότε επιτέλους θα ξεκινήσει η συναυλία που περίμενε μήνες κι εγώ σκεφτόμουν πως η συναυλία κοντεύει πια να τελειώσει και δεν έχω ιδρώσει, δεν έχω κουραστεί, δεν έχω βραχνιάσει. Κι αποφάσισα ξαφνικά να τα κάνω και τα τρία. Και το all I ever wanted all I ever needed λα λα λα ήρθε να στηρίξει λίγο την απόφασή μου. Και το Personal Jesus, το οποίο βέβαια ξεκίνησε αργά και βασανιστικά, βοήθησε να διαρκέσει ο ενθουσιασμός λίγο παραπάνω. 

Ειλικρινά δε ξέρω τι σκατά έφταιξε. Το γκρουπ είχε διάθεση, το ίδιο αναμφισβήτητα και ο κόσμος (πολύς κόσμος, όχι αστεία). Αλλά το live κύλησε πολύ αργά, υποτονικά, βαρετά κάποιες στιγμές. Πιστεύω πως όλοι, όσοι βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή αλλά και όσοι ήταν πάνω σε αυτήν, ένιωθαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν κάτι εφικτό να διορθωθεί κατά την διάρκεια του live. Σίγουρα το γεγονός ότι η Αθήνα ήταν μόλις ο δεύτερος σταθμός του tour δεν ήταν υπέρ μας, αφού η χθεσινή συναυλία έμοιαζε αναγνωριστική, πειραματική, περισσότερο σαν πρόβα γι αυτές που θα ακολουθήσουν, παρά σαν την ίδια την παράσταση. Ας είναι. We still love you!

Posted in | Leave a comment

Κλικ


Σε μια λευκή κόλλα χαρτί έχεις τη δυνατότητα να γράψεις τα πάντα. Και - παραδόξως - η σκέψη αυτή σου προκαλεί αδυναμία να γράψεις οτιδήποτε. Τα πράγματα μοιάζουν πάντα πιο εύκολα όταν σου δίνεται ένα θέμα ή τίθεται κάποιου είδους περιορισμός, ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθείς. Και δεν αναφέρεσαι μόνο στο γράψιμο. Πάντοτε αναζητάς ένα ερέθισμα, μια αφορμή για να την κάνεις αφετηρία και να αρχίσεις σιγά-σιγά να ξετυλίγεις και να ξετυλίγεσαι. Κάτι που θα ακούσεις, θα δεις, θα νιώσεις. Κάτι που θα κάνει νόημα, κλικ

Τα αγαπάς τα κλικ που συμβαίνουν κάθε τόσο. Είναι στιγμιαία, συμβαίνουν σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς καμιά προειδοποίηση ή ένδειξη και παρ όλη τη σύντομη ζωή τους, το σημάδι που αφήνουν πάνω σου είναι τεράστιο, το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο. Τι να συμβαίνει άραγε αυτές τις μαγικές στιγμές; Τι προκαλεί αυτές τις λάμψεις, στο φως των οποίων όλα γίνονται ξεκάθαρα; Ενίοτε σοκαριστικά ξεκάθαρα;

Οι ψευδαισθήσεις που μπουκώνεις τον εαυτό σου για να τον προστατέψεις από μια αλήθεια που πληγώνει, που ξεβολεύει, που σε καθιστά υπεύθυνη μιας κατάστασης ή της ίδιας σου της ύπαρξης είναι αμέτρητες και κυρίως πανίσχυρες. Ο φλοιός τους μοιάζει αδιαπέραστος, τα αυτιά και τα μάτια σου ερμητικά κλειστά. Προκειμένου να υπερασπιστείς τις ψευδαισθήσεις που σου δημιουργούν ασφάλεια - ή για την ακρίβεια την ψευδαίσθηση αυτής - είσαι ικανή να υιοθετήσεις τα πιο παράλογα επιχειρήματα. Λίγο καιρό μετά κανείς πια δεν τολμά να σου πει ότι ζεις μέσα σε μια πλάνη γιατί συνειδητοποιεί ότι, πολύ απλά, δεν είσαι ακόμα έτοιμη να βγεις από αυτήν. Τα κλικ που λες πως αγαπάς είναι παντού. Βρίσκονται στο επόμενο βήμα, βλέμμα, κίνηση. Για να εισχωρήσουν όμως μέσα σου πρέπει να βρουν το πορτάκι ανοιχτό. Και εσύ, έτσι όπως έχεις ταμπουρωθεί από φόβο μήπως το φως αλλοιώσει τις ψευδαισθήσεις σου και χρειαστεί να αντικρίσεις την αλήθεια, δεν έχεις αφήσει ούτε χαραμάδα για πέρασμα.




Το κλικ όμως παραμονεύει. Και τη στιγμή που, σίγουρη πως έχεις τα πάντα υπό έλεγχο - ή για την ακρίβεια υπό την ψευδαίσθηση αυτού - χαλαρώσεις και αφεθείς, αυτό αρπάζει την ευκαιρία και τρυπώνει. Το "κακό" έχει συμβεί. Μπορείς να νιώσεις τον πόνο και τη λύτρωση που κουβαλά. Σε υποχρεώνει να παραδεχθείς την αλήθεια που έκρυβες επιμελώς κάτω από τόνους ψευδαισθήσεων. Σου επιτρέπει να κλάψεις εκτονώνοντας την αφόρητη πίεση τους. Σε προτρέπει να δράσεις βγαίνοντας από τον λήθαργο που σου επέβαλαν. Και με τα μάτια ακόμα θολά από το κλάμα μπορείς να δεις πλέον την αλήθεια. Και όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο κι αν σε κάνει να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, να απελπίζεσαι, έχεις τουλάχιστον απαλλαγεί από το τεράστιο βάρος των ψευδαισθήσεων που νόμιζες πως αγαπάς να κουβαλάς. Βασικά μην τρομάζεις, μα είσαι ελεύθερη.

Μετά από κάθε τέτοιο κλικ είσαι έτοιμη να γεμίσεις ατέλειωτες λευκές κόλλες χαρτί, με κάθε λέξη να σε επαναφέρει όποτε κινδυνεύεις να χαθείς στις ίδιες, γνώριμες ψευδαισθήσεις. Με κάθε λέξη να σου θυμίζει την αλήθεια.

Posted in | Leave a comment

01-05-13

Πότε-πότε σε κυριεύει ο φόβος. Και το πότε-πότε έρχεται όλο και συχνότερα, γίνεται συνεχόμενο, σχεδόν μόνιμο. Ή που κοιμόσουν βαθιά και ξύπνησες ή που τα πράγματα έχουν αγριέψει επικίνδυνα τελευταία και η ταχύτητα με την οποία συμβαίνουν δε σου επιτρέπει να τα αφομοιώσεις. Ή που παλιότερα δε σε αφορούσαν και τώρα σε αφορούν, ή που όλα αλλάζουν ή που αλλάζεις εσύ, ή που συμβαίνουν και τα δύο μαζί. Μα κάθε τρεις και λίγο το ανθρώπινο είδος σε σοκάρει. Είτε με την θρασύτητα που καταστρέφει τον πλανήτη που τον τρέφει, είτε με την βιαιότητα που χειρίζεται τους συνανθρώπους του και τους λοιπούς ζωντανούς οργανισμούς, είτε με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό.

Πού τη βρήκαμε τόση έπαρση και τόση αλαζονεία; Πότε θα καταλάβουμε το μέγεθός μας; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε την εξάρτησή μας από τη γη που μας τιμά να κατοικούμε; Για λίγο, για όσο. Δεν είναι η μόνιμη κατοικία σου αυτή, ούτε σου ανήκει για να την κάνεις ό,τι θέλεις, ούτε έχεις περισσότερα δικαιώματα απέναντι στους υπόλοιπους κατοίκους. Πώς καταντήσαμε έτσι, να έχουμε κάνει τα ασήμαντα σημαντικά; Να κοιμόμαστε ήσυχοι ενώ πεθαίνουν άνθρωποι λόγω έλλειψης βασικών αναγκών και καταπάτησης στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να χάνουμε τον ύπνο μας επειδή το υπόγειο του εξοχικού μας έβαλε νερά στη βροχή; Ποια ισότητα διδαχτήκαμε, ποια δικαιοσύνη, ποια ανεξιθρησκεία και ποια ελευθερία; Κοροϊδευόμαστε μου φαίνεται, δε ξέρουμε τι μας γίνεται και επιλέγουμε να μη μάθουμε ποτέ.

Ζούμε σε βάρος των πάντων. Της φύσης, των συνανθρώπων, των ζώων, του ίδιου μας του εαυτού. Τρώμε σαν κτήνη ό,τι μας σερβίρουν, καπνίζουμε, πίνουμε, παίρνουμε ναρκωτικά, στριμωχνόμαστε στα κουτιά μας και μιλάμε για αγάπη. Ποια αγάπη; Κοίτα πώς φέρεσαι στο σώμα σου, στην ψυχή σου, λες και θέλεις να καταστρέψεις τον εαυτό σου. Λες πως τα χρειάζεσαι όλα μα στην πραγματικότητα δεν χρειάζεσαι ούτε τα μισά. Πόσο θα φας πια, πόσο θα καπνίσεις, πόσους καφέδες θα πιεις για να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά ενώ δουλεύεις ασταμάτητα; Γιατί;

Τι θα πάθεις αν βρεις λίγη κίνηση στον δρόμο; Εσύ την δημιούργησες, φά' την τώρα. Γιατί γκρινιάζεις για την ακρίβεια; Εσύ την συντηρείς. Γιατί σου προκαλούν τρόμο οι φυσικές καταστροφές; Εσύ ζεις σαν βάρβαρος και έχεις καταστρέψει ό,τι καταστρέφεται. Κι έρχονται οι σεισμοί και οι καταποντισμοί για να σου θυμίσουν πόσο μικρός είσαι, πόσο ασήμαντος. Αλλά ξεχνάς εύκολα. Την επόμενη κιόλας μέρα.

Συνειδητοποιείς πως ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από το φόβο σου είναι να αλλάξεις καταρχήν εσύ. Να διαφοροποιηθείς απ' ό,τι σου προκαλεί αποστροφή και θλίψη, να νοιάζεσαι τον εαυτό σου επί της ουσίας, να σταματήσεις να ψωνίζεις αλόγιστα, να τρως λαίμαργα, να θυμώνεις με το διαφορετικό, να κλείνεις τα μάτια, να αδιαφορείς για ό,τι βρίσκεται σε απόσταση αρκετά μεγάλη για να αγγίξεις και να σε αγγίξει. Δεν έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο, έχει όμως τη δύναμη να αλλάξεις τον τρόπο που ζεις μέσα σε αυτόν. Κλισέ αλλά αληθινό. Και αναγκαίο.

Posted in | Leave a comment

Απόρριψη

Δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή να γράψεις για την απόρριψη από αυτήν που τη βιώνεις. Τη βιώνεις τόσο έντονα δε που σκέφτεσαι πως όσα γράψεις γι αυτήν δε θα τα αναρτήσεις πουθενά από το φόβο μιας απόρριψης ακόμα μεγαλύτερης από αυτήν που ήδη νιώθεις. Οπότε σκέφτεσαι ότι, μια και κανείς δε θα διαβάσει το κείμενο σου, είσαι ελεύθερη να γράψεις ό,τι θέλεις. Γιατί αυτό κάνεις στον εαυτό σου κάθε φορά που αισθάνεσαι μη αποδεκτή, του στερείς την ελευθερία να είναι απόλυτα αληθινός.

Είναι φυσιολογικό να έχεις κάποια ανησυχία για την ανταπόκριση του κόσμου όταν εκθέτεις κάποιο κομμάτι του εαυτού σου. Είναι λογικό να χαίρεσαι όταν υπάρχει μεγάλη αποδοχή και να στεναχωριέσαι σε αντίθετη περίπτωση, έτσι δεν είναι; Μια ζωή στα καλλιεργούν αυτά τα συναισθήματα, με τα παλαμάκια, τα μπράβο και τα δώρα, από τη μία, να επικροτούν κάθε καλή πράξη ή επιτυχία και την τιμωρία ή τον χαρακτηρισμό του κακού παιδιού, από την άλλη, να συνοδεύουν κάθε ζημιά και αποτυχία σου. Αλλά τώρα μεγάλωσες. Και προσπαθείς η ανησυχία αυτή να είναι μικρή, τόσο που να αποτελεί κινητήριο δύναμη, τόσο που να μη σου στερεί τη χαρά της έκφρασης και να μην μπαίνει εμπόδιο σε όσα ονειρεύεσαι και θέλεις να κάνεις. Κυρίως όμως τόσο ώστε να μη γίνει αφορμή να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Προσπαθείς, αλλά δεν τα καταφέρνεις πάντα.


Οι στιγμές κατά τις οποίες σκέφτεσαι ή σιγοψιθυρίζεις την έκφραση "σε όποιον αρέσουμε" είναι κι εκείνες που την εννοείς λιγότερο. Είναι οι στιγμές που θέλεις να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα σου για να μη σε βλέπει άνθρωπος. Κι εκεί, στο σκοτάδι, αναρωτιέσαι με τις ώρες τι πήγε στραβά, τι πρέπει να αλλάξεις, τι κάνεις λάθος, ή - στην χειρότερη περίπτωση - αποφασίζεις με ύφος μελοδραματικό να παρατήσεις αυτό που κάνεις και που ενίοτε σου προκαλεί αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απόρριψης που σου παραλύει τα πόδια. Να σταματήσεις να εκτίθεσαι, να προστατεύσεις τον εαυτό σου από όλους όσους σε απορρίπτουν καθημερινά με χίλιους δυο τρόπους. Είναι κάτι τέτοιες ώρες που βλέπεις παντού εχθρούς, ανθρώπους που δε συμμερίζονται τα συναισθήματά σου, που δε μπορούν να κατανοήσουν το εύθραυστο της φύσης σου, που η απερισκεψία τους σε πληγώνει.

Κι αφού τελειώσει το παραλήρημα που αφορά στους άλλους, το στόχαστρο αλλάζει κατεύθυνση. Και μάντεψε ποιος γίνεται τώρα ο στόχος. Που κάνεις σαν μικρό κοριτσάκι που ζητά μονίμως επιβεβαίωση από τους μεγάλους. Που αναλώνεσαι διαρκώς σε γνώμες τρίτων. Που αδυνατείς να βάλεις όρια στους άλλους και επιτρέπεις να σε μειώνουν. Που η ανασφάλεια σου έχει πολλές φορές σαν αποτέλεσμα να χορεύεις σε οποιονδήποτε ρυθμό σου βαράνε το ντέφι. 

Και για να ξετινάξεις από πάνω σου και το τελευταίο ψήγμα θλίψης και θυμού που γέννησε η απόρριψη που δέχτηκες, δίνεις τα ρέστα σου στο στάδιο της αδιαφορίας και ενίοτε της έπαρσης. Όχι, θα κάτσεις να σκάσεις, στην τελική αυτή είσαι και δεν πρόκειται να προσαρμοστείς στις ορέξεις και την εμπάθεια κανενός. Μήπως οι άλλοι είναι καλύτεροι από εσένα;

Εξάντληση. Και δεν είναι η απόρριψη των άλλων που σε εξαντλεί. Είναι η απόρριψη που δέχεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό τις μέρες που ξυπνάς στραβά και νιώθεις ανεπαρκής. Είναι η ανασφάλεια σου που δημιουργεί φανταστικά, δακρύβρεχτα σενάρια στα οποία εσύ έχεις πάντοτε τον ρόλο του φτωχού συγγενή. Είναι το λαίμαργο εγώ σου που αποζητά διαρκώς επιβεβαίωση. 



Αν καταφέρεις να απεμπλακείς από εγωκεντρικά συναισθήματα κατωτερότητας και ανεπάρκειας που ενίοτε σε κυριεύουν και κάνεις ό,τι κάνεις μόνο και μόνο επειδή σου προσφέρει αισθήματα χαράς και πληρότητας και όχι για να αποδείξεις κάτι στους άλλους, αν το κάνεις επειδή σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς με έναν τρόπο που έχει νόημα για σένα, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες για το αποτέλεσμα, αν καταφέρεις να βγεις για λίγο από τη μέση και κάνεις επίκεντρο αυτό το κάτι, τότε πιθανότατα να σταματήσεις να νιώθεις πως σε απορρίπτει ολόκληρο το σύμπαν. Και τότε, όταν προτεραιότητα σου δε θα είναι η αποδοχή των άλλων αλλά η ειλικρινής έκφραση σου μέσα απ' οτιδήποτε αγαπάς, τότε μάλλον θα εισπράττεις μόνο αγάπη. Φήμες λένε ότι τα υπόλοιπα φιλτράρονται με τρόπο μαγικό και πάνε στον γείτονα που σε στραβοκοιτάζει στην είσοδο. 
Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.